Kematian

Salam.

Semalam, 11 Januari 2009, salah seorang saksi nikah saya iaitu Ismail Nahrawi telah kembali ke rahmatullah di Kampung Ampang Tasik, Selangor.

Di KL dan Selangor, saya perhatikan, bila ada kematian, anak-anak atau saudara-mara terdekat akan memandikan jenazah. Begitu juga dalam hal solat jenazah. Ahli kariah turut beramai-ramai menyembahyangkan jenazah. Tiada upah untuk orang yang solat jenazah. Senang-senang boleh dapat 100 - 200 orang jemaah. Kalau kena hari Jumaat, lagi ramai yang akan turut serta.

Di Terengganu, (difahamkan juga berlaku di Kelantan dan Kedah), bila ada kematian, satu kumpulan khas akan dijemput untuk memandikan dan menyembahyangkan jenazah. Selalunya jemaah yang mengaji pondok. Ahli kariah mahupun kaum keluarga tak pandai nak buat atau pakat-pakat tak nak buat. Dan orang yang sembahyang tadi akan diberi upah. Kalau tak diberi, tanpa segan silu ada yang akan bertanya tentang upahnya. Ianya menjadi wajib. Kalau tidak nanti jadi fitnah, soksek-soksek di belakang.

Lagi satu, jenazah amat segera diuruskan di KL/Selangor. Arwah meninggal tengah hari, lepas Asar dah selesai. Terus ke kubur. Kalau di Terengganu, keesokan jam 10-11 pagi baru selesai. Lepas tu ada mengaji kubur pula walaupun banyak dipertikaikan oleh alim ulama. Tak dibuat, nanti orang kampung mengata. Alasannya, tok nenek kita dulu buat, tak ada yang kata salah pun.

Dalam hal ini, pujian daripada saya untuk orang Selangor dan KL berbanding di Terengganu.

Walahua'lam.

Tahun baru

Bila memasuki tahun baru, bermakna telah meningkat setahun lagi umur kita. Tapi saya selalu mengira umur (dalam tahun, bukan dalam hari) mengikut tarikh lahir. Jadi umur saya meningkat pada bulan September, atau Jamadil Akhir dalam kalendar Hijri.

Tahun ini, anak saya akan ke tadika (5 tahun). Kami sasarkan dia boleh membaca sebelum usianya mencecah 6 tahun.

Saya dulu mungkin mula membaca seawal usia 6 tahun. Ayah saya adakan kelas jawi selepas solat mahrib. Pada usia 6 tahun, saya menumpang sekolah di Sek. Keb. Banggol Peradong, tempat ayah saya mengajar ketika itu. Masih saya ingat nama beberapa orang guru sekolah itu, antaranya, Cikgu Wahab, Cikgu Zahari, Cikgu Awang (guru besar), Cikgu Ismail dan Cikgu Mansor.

Sekolah tersebut dalam kedudukan sekolah ddarat. Kawan-kawan lain baru nak mengenal huruf dan nombor dalam usia 7 tahun. Hari ini, budak-budak 6 tahun dah boleh membaca.

Darjah 1, saya di Sekolah Rendah Tengku Bariah (kini Sek.Keb.Tengku Bariah). Sebelum itu, sekolah tersebut ialah Sek.Ren.Jenis (Inggeris) Pasir Panjang. Oleh kerana sekolah Inggeris telah dihapuskan, tak sempat saya belajar dalam bahasa pengantar Inggeris. Guru kelas pertama ialah Miss Wong. Bas sekolah popular ialah Bas Deraman (Durian Burung).

Selalunya, setiap tahun, kita berazam untuk menjadi lebih baik daripada tahun lepas. Hakikatnya, kita tahu siapa diri kita sebenarnya; baik jahatnya. Setakat cakap atau tulis macam orang baik-baik, mudahlah. Tapi selalu juga kita tewas, walaupun kita sedar mana buruk mana baik, mana lebih baik.

Untuk negara, saya harap tahun ini ekonomi negara tidak seteruk yang dibimbangi. Semoga tiada peristiwa-peristiwa buruk atau bencana besar melanda. Keamanan terpelihara dan rakyat harmoni. Namun itu semua hanya akan tercapai jika rakyat dan pemimpin tidak meletakkan kepentingan peribadi melebihi kepentingan agama dan negara.

Wassalam.