Keraian di surau

Antara amalan tradisi di kampung saya satu ketika dahulu ialah meraikan malam nisfu syaaban.

Orang kampung kebanyakannya jarang solat di surau. Hanya 5-6 orang lelaki sahaja yang jadi jemaah. Selebihnya ialah kaum muslimat.

Bila tiba malam nisfu syaaban, surau menjadi penuh. Orang kampung datang dengan kopiah putih yang kuning dan berjagat hitam. Telekung muslimat pun tak kurang usangnya.

Masing-masing bawa surah yasin yang kecil dan hampir hancur. Surah yasin kadang2 tak cukup sebab tidak menjadi budaya dalam masyarakat membaca yasin di malam jumaat mahupun ketika tahlil kematian.

Bacaan yasin tidak dibaca secara serentak tetapi dibaca sendiri2 macam bunyi lebah. Siapa cepat, dia habis dulu.

Seperti di kebanyakan tempat, Yasin dibaca 3 kali disertai doa2 tertentu.

Selain Nisfu Syaaban, keraian lain ialah sambutan maulid nabi. Selalunya, dibuat sebelah petang, selepas asar. Ada bacaan berzanji dan makan2. Tiada kuliah atau ceramah. Satu ketika, ada juga anak muda yang usahakan ceramah tetapi kini orang berkenaan sudah membeli rumah di tempat lain dan berpindah.

Satu lagi ialah Namat yang dibuat pada bulan puasa selepas khatam tadarus. Tadarus diadakan selepas solat witir setiap malam. Namat dibuat sejurus sebelum buka puasa.

Saya tak pasti adakah amalan di atas masih diteruskan atau tidak kerana tiada "mujahid dan mujtahid" di surau.

Kalau dulu, orang kampung tak bersungguh dan tak berlumba2 ke surau, nampaknya, kini keadaan belum menjadi semakin baik. Apatah lagi hanya tinggal orang tua2 sahaja dan orang muda yang satu ketika dulu (ketika muda dan kanak2) mesra surau tidak tinggal di kampung lagi.